Haber geldiğinde içimi bir hüzün kapladı - yine o acı tanıdık yüzünü göstermişti. Milli Savunma Bakanlığı'ndan yapılan açıklama, Irak'ın kuzeyindeki harekât bölgesinden bildiriyordu.
Pençe-Kilit Operasyonu sahasında, daha kim olduğunu bile tam olarak öğrenemediğimiz bir kahraman… Terörle mücadele esnasında hayatını kaybetmiş. Öyle durup dururken değil, vatan için canını ortaya koyarken.
MSB'nin ifadeleri netti: "Şehit olan askerimizin yakınlarına, Türk Silahlı Kuvvetleri'mizin tüm birimlerine başsağlığı diliyoruz" dediler. O kadar çok şey söylenebilir ki aslında - ama kelimeler yetmiyor bazen.
Operasyonlar Aralıksız Sürüyor
Bölgede hava ve kara unsurlarıyla yürütülen operasyonlar… Terör hedefleri vuruluyor, imha ediliyor. Adeta bir makine gibi işliyor mekanizma - ama o makinenin içinde canlar var, evlatlar var.
Kim bilir kaçıncı şehit haberi bu? Saymak istemiyor insan. Her biri bir ailenin yıkılışı aslında. Anne-babaların evlat acısı… Eşlerin, çocukların hayaleti kalacak geride.
Şu terör belası bitmek bilmiyor - ne zaman sona erecek bilen var mı? Bazen umutlar tükeniyor insanda. Ama Mehmetçik dimdik ayakta, nöbette. Orada, sınır ötesinde, kimsenin gitmeye cesaret edemeyeceği yerlerde.
Allah'tan başka kim verebilir ki bu cesareti? Vatan sevgisi işte - içine doğduğumuz topraklara duyduğumuz o tarifsiz bağ.
Operasyonların devam ettiği bilgisi var. Havadan ve karadan… Terör örgütüne ait hedeflerin imha edildiği açıklandı. Peki ya bedeli? İşte o bedeli ağır ödüyoruz.
Şehitler ölmez, vatan bölünmez - cliché mi oldu artık bu sözler? Hiç sanmıyorum. Her şehit haberiyle yeniden hayat buluyor bu sözler.
Geride kalanlara sabır diliyorum - sabırdan başka ne kalıyor ki? Acıyı hafifletecek sihirli bir değnek yok maalesef. Zaman bile bu yaraları tam olarak saramıyor.
Biz burada güvende yaşıyorsak, onlar sayesinde. Unutmayalım bunu. Hiçbir zaman.
