Hani derler ya, hukuk denen şey bazen sürprizlerle doludur diye... Tekirdağ'da öyle bir karar çıktı ki, adeta hukuk dünyasında küçük bir deprem etkisi yarattı. 4. Asliye Hukuk Mahkemesi, tam da bu sürprizlerden birine imza attı.
Mahkeme heyeti -ki oldukça kritik bir davaya bakıyorlardı- önlerine gelen dosyayı incelerken aslında ne yapacaklarını biliyorlardı. Fakat işin içine girince, durumun sandıklarından çok daha karmaşık olduğunu fark ettiler. Hakimler, dosyayı didik didik ettiler, her detayı mercek altına aldılar.
Kararın Arka Planındaki İnce Detaylar
Olay şu: Mahkeme, tam da hukukun o gri alanlarında dolaşıyordu. Yani öyle net kurallarla çözülemeyecek türden bir meseleydi bu. Hakimler birbirine baktı - evet, kanunlar bir yol gösteriyordu ama işin insani boyutu da vardı.
Mahkeme başkanının dediği gibi: "Bazen yasalar bize sadece bir çerçeve çizer, gerisini adaletin sesini dinleyerek tamamlamak gerekir." İşte tam da bu noktada devreye o meşhur takdir yetkisi girdi.
Hukukun İnsani Yüzü
Karar açıklandığında, aslında pek çok hukukçunun içinden geçirdiği ama yüksek sesle söyleyemediği bir gerçeği teyit etmiş oldular: Hukuk sadece maddelerden ibaret değildir. Hayatın içinden gelen sesleri de duymak gerekir.
Bu kararla birlikte mahkeme, adeta "Biz sadece kanun uygulayıcıları değil, aynı zamanda adalet dağıtıcılarıyız" demiş oldu. Ve bunu yaparken de ince eleyip sık dokudu - her şeyi düşündüler, her ihtimali değerlendirdiler.
Sonuçta ortaya çıkan karar, hem hukuki açıdan sağlam temellere oturuyordu hem de insani boyutu ihmal etmemişti. Zaten hukukun güzelliği de burada değil mi? Soğuk maddelerin arasında sıcak bir adalet anlayışını bulabilmek...
Tekirdağ'daki bu karar, belki de Türkiye'nin dört bir yanındaki mahkemelere ilham olacak türden. Gösterdi ki, bazen kanunların sınırları içinde kalarak bile insani çözümler üretmek mümkün.
