Sarı-lacivertli kulüpten gelen bu ses, sadece bir futbol takımının değil, adeta yüreği yanık bir topluluğun çığlığıydı. Ofislerinden değil, vicdanlarından yazılmıştı o metin.
Dünya kupalarında oynarken bile hissetmediğimiz o ağır sorumluluk, şimdi omuzlarımızdaydı. İnsanlık sahada yenilgiye uğruyordu ve biz seyirci kalmak istemiyorduk. Topun peşinden koşan milyonların sesi olmak, işte tam da bu demekti.
Uluslararası Topluma Sert Sitem
BM'den NATO'ya kadar tüm kuruluşlar adeta bir uyuşukluk halindeydi. Kâğıt üzerinde kınanan her bombayla bir çocuğun hayatı son buluyordu. Fenerbahçe'nin açıklaması, bu trajik kayıtsızlığa isyan eden bir belge gibiydi. 'Artık yeter!' diyordu satır araları. 'Bu sessizlik ölümlere ortak olmaktır.'
Belki de en çarpıcı olanı, sadece siyasi bir çağrı yapmakla kalmayıp her bireyi sorumluluğa davet etmesiydi. Futbolun dili, evrensel insani değerlerle buluşmuştu. Taraftarından yöneticisine kadar herkes, bu insanlık dramının bir parçası olmamak için mücadele ediyordu.
Sadece Bir Maçın Değil, Hayatın Oyuncularıyız
Sonuçta bizler sadece 90 dakikanın değil, bu dünyanın da oyuncularıyız. Fenerbahçe'nin bu çıkışı, sporun sadece skorlardan ibaret olmadığını hatırlattı hepimize. Sahadaki mücadele kadar, hayattaki adaletsizliklere karşı durmak da önemliydi.
Ve o açıklama, tarihe düşülmüş bir not gibi: 'Biz susmadık, siz de susmayın.' İnsanlık onuru için attığımız her gol, kupa raflarında parlayanlardan çok daha değerli.
