Düşünün bir an: Bir takım düşünsenize, sadece maç kaybetmiyor, adeta ruhunu kaybediyor. Aslantepe'de durumlar hiç iç açıcı değil, gerçekten. Taraftarların öfkesi gökyüzüne yükselirken, takımın içeride kalışı ise herkesi derinden düşündürüyor.
Geçen haftaki o maçtan sonra—evet, o rezil maç—her şey tepetaklak oldu. İnsanlar sabaha kadar takımın tesisleri önünde nöbet tuttu, inanabiliyor musunuz? Sabaha karşı dördü geçe bile hâlâ oradaydılar, sesleri mahallede yankılanıyordu.
Kapılar Kilitli, Yüzler Asık
Takım oyuncuları ve teknik ekip tesislerden çıkamıyor. Kapılar sıkı sıkıya kilitli, güvenlik önlemleri ise son derece sıkı. Sanki bir kale kuşatması gibi—orta çağdan fırlamış bir manzara. Taraftarların "Artık yeter!" çığlıkları ise kulakları sağır ediyor.
Olay şu: Taraftarlar sadece mağlubiyeti protesto etmiyorlar. Hayır, bu çok daha derin. Takımın ruhunun kaybolduğunu, o eski heyecanın kalmadığını düşünüyorlar. Ve haklılar gibi görünüyorlar, değil mi?
İçeride Neler Oluyor?
Peki içeride durumlar nasıl? Oyuncular arasında gerilim hat safhada. Kimse kimseyle konuşmak istemiyor, yemekhanede bile sessizlik hâkim. Teknik direktörün odasından gelen sesler ise—bana kalırsa—hiç de iç açıcı değil.
Bir oyuncunun dediği gibi: "Burada hapis gibiyiz, ama asıl hapis performansımız." Ne kadar doğru bir tespit, değil mi? Dışarıdaki protestolar içerideki moral çöküntüsünü katbekat artırıyor.
- Taraftar tepkisi beklenenden çok daha şiddetli
- Takım içi iletişim tamamen kopmuş durumda
- Güvenlik önlemleri maksimum seviyede
- Çıkış yolu bulunamıyor—en azından şimdilik
Belki de en trajik olanı, taraftarların hâlâ umutlu olması. Evet, öfkeli ama hâlâ seviyorlar bu takımı. "Biz onları terk etmeyiz, ama kendilerini bulsunlar" diyorlar. Ne kadar da karakteristik, değil mi?
Sonuç: Kısır Döngü
Bu bir kısır döngüye dönüşmüş durumda. Kötü performans → taraftar öfkesi → daha kötü performans. Ve kimse bu kısır döngüyü nasıl kıracağını bilmiyor. Teknik ekip çözüm üretemiyor, yönetim ise—bana sorarsanız—olaylara seyirci kalıyor.
Gece yarısına doğru protestolar biraz azalmış gibi görünse de, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte her şey yeniden başlayabilir. Aslantepe'deki bu fırtına dindi gibi görünse de, aslında sadece göz açıp kapayıncaya kadar bir mola veriyor.
Peki ya sonra? Kimse bilmiyor. Ama bir şey kesin: Bu takım ya toparlanacak ya da dağılacak. Orta yol—en azından bu noktadan sonra—maalesef yok.
