Oyun bitti, saha yavaş yavaş boşalıyordu ve Marcel Lička'nın yüzündeki ifade her şeyi anlatıyordu. Hayal kırıklığı? Daha fazlası. Adeta bir öfke ve derin bir tatminsizlik karışımı. Mikrofonlar uzatıldığında, içinde birikeni olduğu gibi döktü ortaya – filtresiz, sert, acımasız bir gerçeklik.
“Takım olarak çok kötüydük,” diye başladı cümlesine, ses tonundaki o hafif titreme samimiyetini ele verirken. “Bu, oynamamamız gereken bir oyundu. Maçın hiçbir anında oyunu kontrol edemedik. Topa sahip olmayı bile beceremedik, bu yüzden bu sonucu kesinlikle hak ettik.”
İtiraf gibiydi bu sözler. Sahada olup bitenlere dair acı bir kabul. Forvet oyuncularının geriye yeterince yardım etmediğinden, orta sahanın gereken mücadeleyi veremediğinden dem vurdu. Her bölüm için ayrı ayrı hayal kırıklığını dile getirdi adeta. “İlk yarı berbat, ikinci yarı ise… daha da berbat,” diye ekledi iç çekerek.
‘Bu Kadar Basit’
Peki ya çözüm? Lička için cevap aslında oldukça net: “Futbol aslında çok basit. Eğer topa sahip olamazsan, rakibinden daha fazla koşmak, daha çok mücadele etmek zorundasın. Biz bugün bunların hiçbirini yapmadık.”
Sonuca gelince… O konuda da bir şey söyleyecek durumda değildi. “Kaybettik, evet. Ama asıl can sıkıcı olan, nasıl kaybettiğimiz. Sahada bir direniş, bir ruh göremedim. Bu kabul edilemez.”
Belki de en çarpıcı olanı, bu performansın kendisi için bile bir sürpriz olmasıydı. “Antrenmanlarda böyle değildik” diyerek, saha ile antrenman parkı arasındaki o uçuruma işaret etti. Şimdi önlerinde uzun bir yol var. Ve Lička’nın deyimiyle, “Bu oyundan ders çıkarmak zorundayız. Aksi takdirde, aynı acıları tekrar tekrar yaşarız.”
