Güneş henüz ufukta yükselirken, Huri'nin ayakları Tuzla Gölü'nün kristalize yüzeyinde çıtırtılar çıkarıyor. Elleri, dedesinin yıllar önce öğrettiği gibi, tuz kristallerini adeta bir sanat eseri gibi topluyor. Kim derdi ki bu kadim geleneği bir kadın bu kadar tutkuyla sürdürecek?
Huri, adını verdiği atıyla birlikte her sabah gölün kıyısına geliyor. Belki de burada en çok onun sabrı ve azmi kristalleşiyor. "Dedem bana sadece tuz toplamayı değil, doğayla uyum içinde yaşamayı öğretti" diyor, gözlerinde o eski günlerin yansımasıyla.
Bir Geleneğin Yeni Bekçisi
Modern dünyada unutulmaya yüz tutmuş bu meslek, Huri'nin ellerinde yeniden hayat buluyor. Tuz kristalleri onun için sadece bir geçim kaynağı değil, aynı zamanda atalarıyla kurduğu görünmez bir bağ. Sabahın ilk ışıklarıyla başlayan bu ritüel, öğle sıcağına kadar devam ediyor.
Peki neden hala bu zorlu işi sürdürüyor? Cevap basit: "Bu tuzda dedemin teri var." diyor Huri, ellerindeki nasırları göstererek. O, sadece tuz toplamıyor; bir kültürün son temsilcilerinden biri olarak tarihe not düşüyor.
Tuzun Hikayesi
Tuzla Gölü'nün tuzu diğerlerinden farklı. Daha temiz, daha doğal ve... daha emek dolu. Huri'nin her hareketi, yılların deneyimiyle şekillenmiş. Atıyla birlikte gölün farklı noktalarına gidiyor, en kaliteli kristalleri seçiyor, sonra da onları özenle topluyor.
Komşuları bazen şaşırıyor bu azme. "Artık kimse bu işi yapmıyor" diyorlar. Ama Huri için bu sadece bir iş değil. Bir aşk, bir tutku, bir varoluş biçimi. Belki de bu yüzden, dedesinin izinde yürümekten asla vazgeçmiyor.
