Daha dün gibiydi aslında... O küçücük elleriyle bayrağı sıkı sıkı tutuşunu hatırlıyorum da, gözlerindeki o ateş hiç sönmemiş. 12 yaşında bir çocuktan bahsediyoruz ama yüreği koskoca bir ülkeyi sığdırmış içine.
Dayısı şehit düştüğünde daha 8 yaşındaydı. O gün, belki de hayatının dönüm noktası oldu. "Ben de dayım gibi olacağım" dediğinde, ailesi önce bir anlam verememişti bu sözlere. Ama zaman gösterdi ki bu sözler boş değilmiş.
Bir Çocuğun Gözünden Vatan Sevgisi
Okulundaki törenlerde en önde o durur. Marşları öyle bir içten söyler ki, dinleyenlerin tüyleri diken diken olur. Öğretmeni anlatıyor: "Diğer çocuklar oyun oynarken, o askerlikle ilgili kitaplar okuyor. Tarih derslerinde gözleri parlıyor."
Peki neden mi bu kadar önemli bu hikaye? Çünkü bize unuttuğumuz bir şeyi hatırlatıyor: Vatan sevgisi yaşa bakmaz. Bu çocuk, içindeki o kocaman yürekle hepimize ders veriyor adeta.
Büyük Hayaller Küçük Yüreklerde
Ailesi endişeleniyor tabii - hangi anne baba endişelenmez ki? Ama bir yandan da gurur duyuyorlar. "Dayımın adını yaşatacağım" diyor küçük kahramanımız. İnanın, bu sözleri duymak bile insanı derinden etkiliyor.
Komşuları anlatıyor: "Mahalledeki diğer çocuklar top peşinde koşarken, o asker selamı vererek yürüyor. İlk başlarda garipsedik ama şimdi hepimiz onunla gurur duyuyoruz."
Belki de bu ülkenin geleceği böyle yüreklerde gizli. Küçücük bedenlerde saklı kocaman sevdalar... Ne diyelim? Yolu açık olsun bu vatan aşığının. Dayısı gibi kahramanlar yetiştirmeye devam etsin bu topraklar.
