O gün her şey normal başlamıştı. Samsun 112 Acil Çağrı Merkezi'ndeki vardiyasına diğer günlerden farksız bir şekilde başlayan genç çalışan, belki de hayatının en zor anlarından birine hazırlıksızdı. Telefonlar çalıyor, hayat kurtarmak için saniyelerin bile önemi vardı. İşte tam o sırada...
Gelen telefon, hiç beklenmedik bir haber getirdi. Çalıştığı merkezin numarasını arayan kişi, genç kızın sevdiği dedesinin artık aramızda olmadığını söylüyordu. O anı düşünebiliyor musunuz? İnsanın dünyası bir anda başına yıkılıyor adeta.
Hayatın Acı İronisi
Başkalarının acılarına koşmak için çalıştığı yerde, kendi acısıyla yüz yüze gelmek... Hayat bazen ne kadar acımasız olabiliyor değil mi? O genç kız, o anda belki de yüzlerce kez yardım ettiği insanların durumuna düşmüştü ama bu sefer yardım eden değil, yardıma ihtiyacı olan oydu.
Meslektaşları hemen yanına koştu tabii. İnsanın böyle anlarda yalnız kalmaması gerekiyor. Omuz omuza vermek, dayanışma göstermek... İşte tam da böyle anlar için var zaten insan olmak. Çalışma arkadaşları, hem meslektaşlarına hem de dostlarına destek olmak için hiç tereddüt etmediler.
Zorlu Meslek, Zorlu Anlar
112 çalışanları her gün onlarca acı habere tanıklık ediyor. Kimi zaman bir annenin feryadı, kimi zaman bir babanın çaresizliği... Ama kendi acınızla yüzleşmek, hele ki iş başındayken, apayrı bir yük getiriyor insanın omuzlarına.
Bu olay bize şunu bir kez daha hatırlattı: Sağlık çalışanları sadece bedenlerimizi değil, yüreklerimizi de iyileştirmeye çalışıyor. Ve onlar da aslında hepimiz gibi birer insan... Acıyı, sevinci, hüznü hep beraber yaşıyoruz.
Genç kıza ve ailesine başsağlığı diliyoruz. Mekanı cennet olsun...
