Konya'da trafikte yaşanan sıradan bir gerginlik, beklenmedik bir şekilde adliyelik oldu. Her şey, bir otomobilin yol vermemesi yüzünden başladı aslında. Önemsiz gibi görünen bu an, sonrasında yaşananları kimse tahmin edemezdi.
Olay yerine gelen polis ekipleri, iki tarafı ayırmakla kalmadı, bir de hiç beklenmedik bir iddiayla karşılaştı. Taraflardan biri, diğerinin kendisine son derece aşağılayıcı bir şekilde "Buranı babanızın yeri mi?" diye sorduğunu öne sürdü. Bu söz, davayı kişisel hakaret boyutuna taşıyan kıvılcım oldu.
İfadeler Birbirini Tutmadı: Kim Doğruyu Söylüyor?
Aslında işin en ilginç yanı, iki tarafın da polise farklı hikayeler anlatması. Şikayetçi taraf, o küstahça soruyu duyduğunda içinin nasıl kalktığını anlatıp dururken, diğer taraf böyle bir şey söylediğini kesinlikle reddetti. 'Hayır, ben sadece yol vermesi için ışık yaktım' demekle yetindi. Polis, bu çelişkili ifadeler karşısında elbette ki işi savcılığa havale etmek zorunda kaldı.
Peki mahkeme ne yapacak? Ortada somut bir kanıt yok, tanıklar da olayı net olarak hatırlamıyor. İşte bu noktada, "Birinin yalan söylüyor olması lazım" demekten başka çare kalmıyor insanın. Yargıç, kelimeye karşı kelimeyi tartacak ve kimin daha inandırıcı olduğuna karar verecek.
Sonuç: Küçük Bir Tartışmanın Büyük Maliyeti
Bu tür anlamsız kavgaların sonu genelde böyle oluyor işte. Bir anlık öfke, insanı aylar süren bir dava sürecine, avukat masraflarına ve gereksiz bir strese sokmaya yetiyor. Belki de hepimiz trafikte biraz daha sabırlı olmayı, derin bir nefes almayı öğrenmeliyiz. Yoksa 'babanızın yeri' meselesi yüzünden mahkeme koridorlarında koşturmak zorunda kalabiliriz!
