O gün her şey normal başlamıştı. Sabah kahvaltısında eşimle gülüşüyorduk, çocuklar okula hazırlanıyordu. Kim bilebilirdi ki öğlene doğru hayatımızın en karanlık saatinin geleceğini?
Birden kapı çaldı. Kayınbabam, yüzünde tuhaf bir ifadeyle içeri girdi. 'Bir şey mi oldu?' diye sormama fırsat kalmadan, cebinden tabancasını çıkardı. Eşim araya girmek istedi, 'Baba ne yapıyorsun?' diye bağırdı. Cevap bile vermedi. Doğrudan... ateş etti.
O Anları Asla Unutamıyorum
Kan. Çığlıklar. Çocukların ağlaması. Her şey birbirine karıştı. Kayınbabam sanki bir robot gibi, hiçbir duygu göstermeden çekip gitti. Eşim yerde kanlar içinde kıvranıyordu. Ambulans gelene kadar ona sarıldım, 'Dayan' diye yalvardım. Ama çok geçti.
Doktorlar hastanede 'Yapabileceğimiz bir şey yok' dediklerinde dünyam başıma yıkıldı. Bir anda hem dul hem de çocuklarımın babasız kaldığını anladım. Üstelik bunu yapan, ailemizden biriydi.
Şimdi Her Gün Korku İçinde Yaşıyorum
Polis kayınbabamı yakaladı, evet. Ama ben hâlâ her kapı çaldığında irkiliyorum. Çocuklar gece kabuslar görüyor. 'Anne, dedem bize de zarar verir mi?' diye soruyorlar. Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Bu tür olaylar gazetelerde bir 'haber' olarak geçiyor. Ama bizim için hayatımızın paramparça oluşu. İnsanların 'Aile içi şiddet' deyip geçtiği şey, aslında birilerinin gerçeği. Ve maalesef her gün yenileri ekleniyor.
Umarım kimse benim yaşadıklarımı yaşamaz. Ama eğer bir şüpheniz varsa, lütfen sessiz kalmayın. Biz susarsak, onların cesareti artıyor çünkü...
