O gün, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü'ydü. Her yer kadın haklarından, eşitlikten bahsediyordu. Ama İlayda Alkan için o gün, hayatının son günü oldu. Yunus Yılmaz adındaki kişi, çıktığı bu amansız yolculukta genç kadına acımasızca saldırdı. Bıçak darbeleri... Savunmasız bir insanı hayattan koparmaya yetecek kadar acımasız.
Mahkeme süreci boyunca salonlar tıklım tıklım doldu. İlayda'nın ailesi her duruşmada, gözleri buğulu, adaletin tecellisini bekledi. Savcı, en ağır cezayı istedi—müebbet hapis. "Toplumun kanayan yarası" dedi, "kadın cinayetlerinin son bulması için örnek teşkil etmeli bu karar."
Peki ya jüri? Saatlerce süren müzakereden sonra kararını açıkladı: Yunus Yılmaz, ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çarptırıldı. Ama yetmedi—tutukluluk hali devam edecek. Yani, dışarıda bir nefes alma şansı bile tanınmadı.
İstanbul 5. Ağır Ceza Mahkemesi'nin verdiği bu hüküm, aslında Türkiye'deki kadın cinayetlerine dair ne çok şey anlatıyor, değil mi? Bir yanda adalet arayan aileler, diğer yanda toplumun kanayan yarası. İlayda'nın annesi, kararı duyduğunda "Kızımın intikamı alındı" dese de, içindeki acı hiç dinmeyecek gibi duruyor.
Davada ilginç olan bir detay daha vardı: sanık Yılmaz, son sözlerinde pişmanlık ifade etti. Ama kim bilir, belki de bu pişmanlık, yakalanmış olmanın verdiği bir üzüntüden ibaretti. Mahkeme heyeti, bu ifadeleri dikkate aldı ama cezada bir indirime gitmedi. Hakim, "Toplumsal refleks" dedi, "böyle davalarda caydırıcılık şart."
Ve sonuç? İlayda Alkan'ın adı, artık kadına şiddetle mücadelede anılacak. Onun hikâyesi, belki de başka hayatların kurtulmasına vesile olacak. Umudumuz o ki, bir daha böyle bir haber okumak zorunda kalmayız. Adalet, bazen geç tecelli eder—ama bu sefer, doğru adım atıldı.
