İşte tam da bu sırada, Samsun'da gözlerden uzak bir hastane inşaatında, insanlık dramına dönüşmüş bir mücadele yaşanıyor. Kimi zaman hayatın acımasız yüzüyle bu kadar yakından karşılaşmak insanı derinden sarsıyor.
Öyle ki, aylardır emeklerinin karşılığını alamayan işçiler, artık dayanacak güçleri kalmadığını haykırıyor. Ve bu haykırış, inşaatın en tepesinden, çatı katından yükseliyor.
Çaresizliğin Sesi Yükseklerden Duyuluyor
Düşünsenize - ailenize ekmek götürmek için her sabah erkenden işe gidiyorsunuz, ter döküyorsunuz, yoruluyorsunuz ama karşılığında... Hiç. Evet, hiçbir şey alamıyorsunuz. İşte bu insanlar tam olarak bu durumdalar.
Belki de en acı tarafı, bu işçilerin sadece kendileri için değil, evdeki çocukları, aileleri için de endişeleniyor olmaları. Kim bilir kaç faturası ödenmemiş, kaç masrafı ertelenmiş evlerde yaşıyorlar?
Eylem Günlerdir Sürüyor
İşin tuhaf yanı, bu durum yeni de değil. Günlerdir devam ediyor bu çile. İşçiler adeta bir liman arıyorlar fırtınalı denizlerde, ama bulamıyorlar.
Şöyle bir düşündüm de - acaba kaçımız onların yerinde olmak isterdik? Sabah işe giderken, "Acaba bu ay maaşımı alabilecek miyim?" diye endişelenmek nasıl bir duygu?
- İşçiler aylardır ücretlerini alamıyor
- Çatıda nöbet tutuyorlar
- Yetkililerden çözüm bekliyorlar
- Aileleri de bu durumdan etkileniyor
Aslında bu sadece bir ücret meselesi değil. Bu, insan onurunun, emeğin kutsallığının meselesi. İnsan haklarının en temel meselesi.
Peki Ne Olacak?
Bu sorunun cevabını hepimiz merak ediyoruz. İşçiler haklı taleplerinden vazgeçmeyeceklerini söylüyorlar - ki bence de haklılar. Kimse karşılıksız çalışmaya zorlanamaz.
Belki de bu yazıyı okurken, siz de benim gibi düşünüyorsunuz: "Keşke bir çözüm bulunsa da bu insanlar evlerine, ailelerine dönebilse."
Gerçekten de öyle - herkes hak ettiğini almalı. Özellikle de alın teri dökenler, emek verenler. Bu kadar basit aslında.
