O gün her şey normal başlamıştı aslında. Cumartesi sabahının o ılık havasında, ailece pazar yerine gitmişlerdi. Kim bilebilirdi ki bu rutin alışverişin bir kabusa dönüşeceğini?
Nurbanu Demir - henüz 15'inde, hayatın tam da en güzel yerinde duran bir genç kız. Ailesiyle birlikte İzmir'in o hareketli pazar yerinde dolaşıyordu. Son görüldüğü an, belki de sıradan bir pazarlık yaptığı andı. Kim bilir?
Her Dakika Bir İşkence
Aradan tam 21 gün geçmiş. Yirmi bir gün! Bir aile için bu süre nasıl da katlanılmazdır tahmin edebiliyor musunuz? Annesi Gülşen Hanım'ın gözleri kan çanağına dönmüş durumda. "En son domates alacaktık" diyor boğuk bir sesle, "döndüm ki yok. İnanamadım, hala inanamıyorum."
Baba Mustafa Demir ise adeta taş kesilmiş. "Her telefon çaldığında yüreğim ağzıma geliyor" diye anlatıyor. "Ama hep hayal kırıklığı. Hep başka bir şey."
Yetkililerden Açıklama Var mı?
Polis ekipleri hummalı bir çalışma yürütüyorlar - en azından öyle söylüyorlar. Fakat aile, somut bir gelişme olmamasından dolayı giderek umutsuzluğa kapılıyor. İnsan ister istemez düşünmeden edemiyor: Acaba yeterince çaba mı gösteriliyor?
Nurbanu'nun kaybolduğu anda üzerinde pembe bir tişört ve mavi kot pantolon varmış. Saçları omuzlarına kadar uzanıyormuş - siyah, dalgalı. Belki birileri görmüştür onu. Belki bir bakış, bir anı hatırlayan vardır.
Peki Ya İnsanlar Ne Yapabilir?
Sosyal medyada paylaşım yapmak - evet, bu önemli. Fakat daha da önemlisi, gözlerimizi dört açmak. Etrafımıza daha dikkatli bakmak. Çünkü böyle durumlarda en ufak bir ipucu bile altın değerinde olabiliyor.
Aile adeta bir liman bekler gibi haber bekliyor. Her kapı çalışında, her telefon çaldığında bir umut - sonra bir hayal kırıklığı. Bu kısır döngü 21 gündür devam ediyor. Ne zaman bitecek? Kimse bilmiyor.
İzmir - güzel kentimiz - böyle acıların yaşanmasına sahne oluyor. Belki de bugün, siz bu satırları okurken, birileri Nurbanu'yu görüyordur. Belki de sadece bir telefon kadar uzağımızdadır çözüm.
