Göynük'ün sessiz sokaklarında dün akşam saatlerinde yükselen alev alarmları, tarihe karışan bir trajedinin habercisiydi. Kimi kaynaklara göre 150 yıla yakın bir geçmişi olan o güzelim ahşap konak, birkaç saat içinde gözlerimizin önünde yok olup gitti.
İtfaiye ekipleri yangın ihbarı üzerine hızla olay yerine intikal etti—ama ne yazık ki alevlerin sardığı yapıya müdahale etmek neredeyse imkansızdı. Yangın, sanki bir kâğıt parçasıymışçasına, tarihi mirası yutuverdi.
“Söndürmek İçin Geç Kalındı”
Olay yerine gelen vatandaşların ifadeleri içler acısı. “Dumanı görür görmez koştuk ama olan olmuştu” diyen bir esnaf, “Ahşap yapı olduğundan alevler bir anda her yana sıçradı, önü alınamadı” şeklinde konuştu.
İtfaiyenin suyla yaptığı müdahaleler yangının şiddetini bir süre dizginlediyse de, binanın tamamen çökmesi engellenemedi. Saatler süren çabanın ardından yangın kontrol altına alındı, evet… ama geriye, iç burkan bir enkaz ve simsiyah bir hatıra kaldı.
Yalnızca Bina Değil, Bellek de Yanıyor
Böyle yangınlar sadece binaları değil, içinde yaşanmış anıları, kuşakların hikâyelerini ve toplumsal hafızayı da yakıp götürüyor. Göynük gibi tarih kokan ilçelerde her tahta çatı, her oymalı kapı bir hikâye anlatır aslında.
Şimdi sorular artakaldı: Nedendi bu yangın? Elektrik kontağı mı, insan hatası mı, yoksa ihmal mi? Resmi makamlar soruşturma başlattı—şüphesiz ki yanıt bekleyen çok soru var.
Bir daha geri gelmeyecek olan, sadece bir bina değil. O konak, bir dönemin mimari zarafetini, el işçiliğinin inceliğini temsil ediyordu. Ve maalesef artık sadece fotoğraflarda ve hafızalarda yaşayacak.
