Gözlerden uzak, duvarlar ardında kalan bir hayat... Kim bilir kaç gönül orada çırpınıyor, kaç umut soluyor. İşte o duvarların birinden yürek yakan bir ses yükseldi. Tutuklu bir bireyin eşi, kaleme aldığı mektupla hem derdini anlattı hem de topluma çarpıcı bir mesaj verdi.
Mektup, adeta bir çığlık gibiydi. "Masumiyet" kelimesinin altını çizen eş, "Bir masumu kurtaran, tüm Âdemoğlunu kurtarmış gibidir" diyerek insanlığa seslendi. Belki de hepimizin unuttuğu bir gerçeği hatırlattı: Adalet herkes için olmalı.
Duvarlar Ardındaki Çığlık
Kâğıda dökülen her satır, yüreği burkan bir hikâyenin parçasıydı. Eşinin tutukluluğunu "sisin mahkûm ettiği" diye tanımlaması ise oldukça manidardı. Sanki gerçekler puslu bir havada kaybolmuş, adalet de bu sisin arasında yolunu şaşırmış gibi.
Mektupta şu ifadeler dikkat çekti:
- "Her gece çocuklarım babalarını soruyor, ne diyeceğimi bilemiyorum"
- "Bir gün gelir de bu karanlık bulutlar dağılırsa..."
- "İnanıyorum ki gerçekler bir gün su yüzüne çıkacak"
Topluma Çağrı
Yazılanlar sadece kişisel bir dramın ötesinde, aslında hepimize dokunan mesajlar içeriyordu. Adaletin tecelli etmediği her durumun, toplumun tüm hücrelerine zarar verdiğini anlatıyordu satırlar. "Bir kişinin haksız yere mahkûm edilmesi, aslında hepimizin mahkûmiyetidir" diye ekliyordu mektup.
Kim bilir, belki de bu satırlar birilerinin yüreğine dokunur ve o sisli hava dağılır. En azından umut bu ya, her şeye rağmen tükenmez.
