Bazen kelimeler yetmez. İçinizdeki fırtınayı anlatmak için başka yollar ararsınız. Tıpkı bu iki sanatçının yaptığı gibi...
Bir yanda fırçasıyla yüreğindeki yangını tuvale döken bir ressam, diğer yanda notalarla ruhunun kırıklarını seslendiren bir müzisyen. İkisi de aynı acıyı paylaşıyordu ama ifade biçimleri bambaşkaydı.
Renklerin İsyanı
Kırmızılar öfkeydi, maviler hüznün derinliği... Ressam, tuvaline öyle bir fırça attı ki, bakan herkes kendi acısını buldu sanki. "Herkes anlamaz," diyordu sessizce, "ama anlayan bilir."
Sanat eleştirmenleri bu çalışmayı "dokunaklı bir başkaldırı" olarak nitelendirdi. Gerçekten de -özellikle sol alt köşedeki o dağınık fırça darbeleri- iç hesaplaşmanın izleriydi adeta.
Notaların Gözyaşları
Diğer tarafta, piyanonun başına geçen müzisyenin parmaklarından dökülen her nota bir çığlıktı. Minör akorlar, dinleyenlerin yüreğini burktu. "Bu besteyi yaparken kendimi kaybettim," diye anlatıyor sonradan.
İlginç olan şu: İki sanatçı da birbirini tanımıyordu. Ama eserlerini yan yana koyduğunuzda, aynı ruh halinin iki farklı yansımasını görüyorsunuz. Sanki evren, acıyı anlatmanın iki yolunu birden göstermek istemiş gibi...
Sanatın İyileştirici Gücü
Psikologların dediğine göre, duyguları bu şekilde dışa vurmak tam bir terapi etkisi yaratıyor. "Sanat, kelimelerin yetmediği yerde devreye girer," diye açıklıyor uzmanlar. Bu iki eser de bunun canlı kanıtı adeta.
Peki ya siz? Siz de içinizdeki fırtınayı hangi yolla dışa vuruyorsunuz? Belki bir şiir, belki bir dans... Kim bilir, belki de şu an okurken içinizden "Ben de..." diyorsunuz.
