Ortadoğu'nun kanayan yarası Filistin'de, adeta bir destan yazılıyor. İnsanların -neredeyse inanılmaz bir şekilde- silahsız, sadece yürüyerek tarih yazdığı o anlardan bahsediyorum. Evet, yanlış duymadınız.
Gazze sınırında toplanan binlerce Filistinli, işgal altındaki topraklara doğru tarihi bir yürüyüş başlattı. Ellerinde silah yoktu -sadece özgürlük hayali ve inanç vardı. Bu, bildiğiniz türden bir protesto değildi; adeta bir varoluş mücadelesiydi.
Barut Kokusu Yerine Umut Kokan Bir Direniş
İnsan ister istemez düşünüyor: Nasıl olur da çoluk çocuk, genç yaşlı demeden bu kadar insan ölüm riskini göze alır? Cevap aslında basit - kaybedecek hiçbir şeyleri kalmadığında, insanın geriye sadece onuru kalıyor.
İşgal güçlerinin orantısız şiddetine rağmen yürüyüş devam etti. Göz yaşartıcı gaz bulutları arasında yürümeye çalışan insanlar... Kimi elinde taşıdığı Filistin bayrağını bir an olsun bırakmıyor, kimi evinin anahtarını -sanki yarın dönecekmiş gibi- sıkı sıkı tutuyordu.
Dünya Bu Görüntüler Karşısında Çaresiz
Uluslararası toplum -her zamanki gibi- açıklamalar yapmakla yetindi. BM'deki o meşhur kürsülerde söylenen süslü sözler, Gazze sınırında akan kanı durduramadı. Sosyal medyada ise durum farklıydı; insanlar bu görüntüler karşısında adeta çığlık atıyordu.
Aslında olan biten çok basitti: Bir halk, vatanı için ayağa kalkmıştı. Bu kadar sade, bu kadar insani, bu kadar haklı bir talep. Peki neden dünya bu kadar çaresiz kalıyor bu basit gerçek karşısında?
Direnişin Simgesi Oldu
Bu yürüyüş, Filistin direnişinin seyrini değiştirdi. Artık sadece taş atan çocuklar veya silahlı gruplardan bahsetmiyoruz. Sivil direnişin en saf haliydi bu - ve belki de en etkilisi.
İnsan hakları örgütleri raporlar yayınladı, gazeteler manşetler attı, televizyonlar görüntüleri yayınladı. Ama en önemlisi, dünyanın dört bir yanındaki sıradan insanların kalbine dokundu bu görüntüler. Belki de değişimi getirecek olan da bu kalplerdeki yankıdır - kim bilir?
Filistin halkı, o gün sadece toprak yürüyüşü yapmadı. Tarihin sayfalarına, onurlu duruşun ne demek olduğunu bir kez daha yazdı. Ve bizler -uzaktan izlemekle yetinenler- bu tarihi ana tanıklık etmenin ağırlığını taşıyoruz şimdi.
