Bir yıl oldu... Sahnenin asi çocuğu, sözün büyük ustası Genco Erkal'ı kaybedeli tam bir yıl geçti. Ama o, kocaman yüreği ve unutulmaz performanslarıyla hâlâ aramızda. Dostlarının, sevenlerinin gözlerindeki o ışıltıyı görmeliydiniz – işte böyle anılır gerçek sanatçılar!
Dostlarından Dokunaklı Sözler
O gece, salonda herkesin nefesi tutulmuştu sanki. Kimi anılarını anlatırken sesi titriyor, kimi sahneye çıkıp o unutulmaz replikleri haykırıyordu. "Genco abi," diyordu bir tiyatrocu, "sahnedeki o son bakışını hiç unutamıyorum – izleyiciye değil, ruha hitap ederdin."
Ve o an... Tam da onun seveceği türden bir sürprizle karşılaştık. Sahne ışıkları yavaşça karardı, ardından o meşhur monologu yankılandı salonun duvarlarında. Kimse gözyaşlarını tutamadı – biz değil, Genco Erkal'ı tanıyanlar değil, onu hiç görmemiş gençler bile.
Genco'nun Mirası
Genç oyuncuların heyecanı görülmeye değerdi. "Biz," diyorlardı gözleri parlayarak, "onun açtığı yolda yürüyoruz." Bir kız çocuğu sahneye çıkıp Genco'nun en sevdiği şiiri okuduğunda, salondaki herkes adeta donup kaldı. İşte bu! Sanatın gücü buydu – kuşakları birleştiren, zamanı durduran o büyülü an...
Gece boyunca ne mi oldu? Anılar tazelendi, gözyaşları sel oldu, kahkahalar yankılandı. Kısacası, Genco Erkal'ın sevdiği gibi – hayat sahnelendi. Ve biz bir kez daha anladık ki, gerçek sanatçılar asla ölmez; onlar her seferinde perde açıldığında yeniden doğarlar.
