Bazen hayat, size en çok ihtiyaç duyduğunuz anda en güzel sürprizleri yapıverir. Tam da böyle bir hikaye bu aslında. Otuz yılı aşkın süredir birlikte olan, hayatın tüm zorluklarını omuz omuza göğüsleyen bir çift düşünün. Evet, onlar da herkes gibi çocuk özlemiyle yanıp tutuşuyorlardı ama nedense bu mümkün olmamıştı.
Derken bir gün, belki de kaderin bir cilvesi olarak, koruyucu aile olma fikri çıktı karşılarına. Hiç tereddüt etmediler. 'Neden olmasın?' dediler. Ve işte o andan itibaren hayatlarına iki minik yıldız daha katıldı.
Bir anda her şey değişti
Evdeki sessizlik yerini kahkahalara, boş odalar rengarenk oyuncaklarla dolup taşmaya başladı. 'Biz aslında ne kadar eksikmişiz' diyorlar şimdi. Evet, belki biyolojik olarak anne baba olamadılar ama şu an hissettikleri sevginin tarifi yok.
Çiftin en büyük hayali ne mi? 'Keşke imkanımız olsa da tüm ihtiyaç sahibi çocuklara kucak açabilsek' diye iç geçiriyorlar. Bu cümle bile aslında yüreklerinin ne kadar büyük olduğunu anlatmaya yetiyor.
Peki ya toplumun bakış açısı?
İşin ilginç yanı, çevrelerindeki bazı insanların 'Niye başkasının çocuğunu alıyorsunuz?' gibi sorular sorması. Onlarsa bu sorulara gülümseyerek cevap veriyor: 'Sevginin kan bağıyla bir ilgisi yok. Kalp kalbe bağlıdır.'
Koruyucu aile olmanın zorlukları elbette var. Sabır, anlayış ve bolca sevgi gerektiriyor. Ama şunu fark ettiler ki, verdiklerinden çok daha fazlasını alıyorsunuz. Çocukların size koşarak sarılması, 'anne-baba' demesi... İşte bunlar paha biçilemez duygular.
Son bir not
Belki de bu hikaye bize şunu hatırlatıyor: Bazen hayatın bize sunduğu plan, bizim hayal ettiğimizden çok daha güzel olabiliyor. Yeter ki yüreğimizi sevgiye açalım.
