Bebeklerin dünyaya geldikleri ilk anlar, adeta bir sis perdesinin ardından yavaş yavaş çıkmak gibidir. Her şey bulanık, her şey yeni. Peki bu minik insanlar, en çok ihtiyaç duydukları kişiyi, yani annelerini ne zaman fark ederler?
İlk Günler: Bulanık Ama Güvenli Bir Dünya
Doğumdan sonraki ilk haftalarda bebeklerin görüşü oldukça sınırlıdır. 20-30 cm mesafeyi seçebilirler ki bu da emzirme sırasında tam olarak annenin yüzüne denk gelen bir uzaklık. Tesadüf mü? Hiç sanmıyorum!
1. Ay: "Bu Ses Tanıdık Geldi!"
İlk ayın sonuna doğru bebekler, annelerinin sesini diğerlerinden ayırt etmeye başlar. Yüzleri tam olarak tanımasalar da, o ses onlar için bir sığınak, bir güven işaretidir. Annesinin konuşmasını duyduğunda sakinleşen bebekler görmüşsünüzdür—işte o anlar!
2-3 Ay: "Hey, Seni Hatırlıyorum!"
Bu dönemde bebeklerin görme yeteneği hızla gelişir. Artık annelerinin yüzünü diğer yetişkinlerden ayırt edebilirler. Özellikle annenin saç çizgisi ve gözleri onlar için tanıdık işaretler haline gelir. "Bu yüz bana mama veren yüz!" diye düşündüklerini hayal edin.
4-7 Ay: "Anne, Sensin O!"
İşte asıl sihir bu aylarda gerçekleşir. Bebekler artık annelerini net bir şekilde tanır ve başkalarından ayırt eder. Yabancı yüzler karşısında ağlamaya başlamalarının nedeni de budur. "Anne nerede? Bu kişi annem değil!" tepkisi gelişir.
Uzmanların dediğine göre, bu süreç her bebekte farklılık gösterebilir. Kimi bebekler daha erken tanırken, kimi biraz daha geç fark eder. Endişelenmeyin, hepsi kendi ritminde ilerliyor.
Peki Ya Bağ Kurma?
Yüz tanıma süreci, anne-bebek arasındaki o muhteşem bağın sadece bir parçası. Ten tene temas, göz kontağı ve sıcak dokunuşlar bu bağı güçlendiren diğer unsurlar. Belki de bebekler annelerini ilk başta yüzünden değil, kalbinin sesinden tanıyorlar—kim bilir?
