Gözlerindeki umutla anlatıyor her şeyi. Otuz dört yaşında ama yılların yorgunluğu çökmüş yüzüne. Şerife Yılmaz. İki küçük kız çocuğunun annesi. Ve Multiple Skleroz (MS) hastası. Hayatı, bir tekerlekli sandalyeye bağlı yaşamak zorunda kalışının hikayesi aslında.
"Kızlarımın elinden tutup parkta yürümek istiyorum sadece" diyor. Sesindeki titreme, yüreğindeki fırtınayı ele veriyor. O kadar basit, o kadar insani bir dilek ki bu. Ama onun için ulaşılmaz bir hayal adeta.
Hayatın Acımasız Darbesi
Her şey dört yıl önce başlamış. Aniden gelen uyuşmalar, denge kayıpları. Doktor doktor gezmişler. Sonunda o acı tanı: MS. Hastalık hızla ilerlemiş. Önce yürüme zorluğu, sonra tamamen tekerlekli sandalye. Genç bir kadın için kabullenmesi imkansız bir gerçek.
Kocası Mustafa, eşinin her an yanında. "O benim her şeyim" diyor. Gözleri dolu dolu. Ama işsizlik eklenmiş dertlerine. Geçim sıkıntısı, tedavi masrafları derken hayat onlar için adeta bir çileye dönüşmüş.
Bir Annenin Yürek Burkan Dileği
Şerife'nin en büyük acısı, kızlarına annelik yapamamanın verdiği hüzün. "Parka gidemiyorum onlarla" diye anlatıyor. "Koşamıyorum arkalarından. Salıncakta sallayamıyorum. Sadece uzaktan izliyorum. İçim parçalanıyor."
Küçük kızları ise annelerinin neden yürüyemediğini anlamakta zorlanıyorlar. "Anne, bugün yürüyecek misin?" diye soruyorlarmış sık sık. Cevabı bilseler de, umutla soruyorlar işte.
Umut Işığı: Tedavi Mümkün Ama...
Doktorlar, kök hücre tedavisiyle Şerife'nin yeniden yürüyebileceğini söylüyor. Fakat maliyet korkunç: 200 bin lira. Onlar için astronomik bir rakam bu. Devlet desteği de yetersiz kalıyor ne yazık ki.
Komşuları, akrabaları küçük küçük yardımlar yapmaya çalışıyor ama nafile. Yetmiyor. Sosyal medyadan yardım çağrısı yapmışlar. Umutları tükenmek üzere ama hala inanıyorlar. İnanmak zorundalar çünkü.
Son Bir Şans
Şerife'nin gözleri doluyor konuştukça. "Allah kimseyi düşürmesin" diyor. "Benim çektiğimi kimse çekmesin. Sadece kızlarımın elinden tutup yürümek istiyorum. O kadar."
Bir anne için en doğal hakkın, onun için nasıl bir lüks haline geldiğini düşünüyorum da. İnsanın içi sızlıyor. Umarım yardım eli uzanır da, Şerife anne olmanın o en güzel anını yeniden yaşayabilir.
