Hayat bazen öyle acımasız darbeler indiriyor ki, bedeniniz artık dayanamayacağınızı fısıldıyor. Ben de tam olarak bu noktadayım. Yıllarca içimde biriktirdiğim o kocaman acılar, sonunda kanser olarak karşıma çıktı.
Doktorum ilk teşhisi koyduğunda, aslında hiç şaşırmadım. Çünkü vücudum uzun zamandır "Artık yeter!" diye haykırıyordu. Stres, üzüntü, kayıplar... Hepsi birikti ve sanırım bağışıklık sistemimi çökertti.
Acının Bedeli
Kim derdi ki, yüreğinizde taşıdığınız o ağır yükler bir gün hücrelerinize ihanet edecek? Ben bunu iliklerime kadar hissettim. Önce babamı kaybettim, sonra evliliğim battı, ardından işimi kaybettim. Her şey üst üste geldi.
Doktorlar stresin kanserle bağlantısını kanıtlayan çalışmalardan bahsediyorlar. Benim hikayem de bunun canlı bir örneği sanki. Sürekli endişe içinde yaşamak, vücudu yavaş yavaş kemiriyor.
Uyarı İşaretleri
- Uzun süreli yorgunluk hissi
- Sebepsiz kilo kaybı
- Geçmeyen ağrılar
- Uyku düzensizlikleri
Bütün bu belirtileri yaşadım ama "Strestendir" deyip geçiştirdim. Meğer bedenim bana çok önemli mesajlar veriyormuş. Keşke daha erken dinleseydim...
Mücadele Başlıyor
Şimdi kanserle savaşıyorum ama bu sefer silahlarım hazır. Hem tıbbi tedavi görüyorum hem de ruhsal iyileşmeye odaklandım. Psikolog desteği alıyorum, meditasyon yapıyorum, beslenmemi düzenledim.
Bu hastalık bana şunu öğretti: Acılarınızı içerde tutmayın. Paylaşın, ağlayın, bağırın... Yoksa bedeniniz bir gün sizi dinlemeyi bırakıyor. Umarım benim hikayem başkalarına ders olur.
"Ruhun yaraları bedende iz bırakır. İyileşmezseniz, o izler sizi hasta eder."
