Hayat bazen öyle sürprizler yapıyor ki, insanı tam pes edecekken yeniden ayağa kaldırıveriyor. Ayşe Güler için de öyle oldu işte. Yıllardır kronik böbrek yetmezliğiyle boğuşan bu kadın, artık diyaliz makinesine bağlı bir hayatın kendisine biçtiği rolü kabullenmeye ramak kalmıştı.
Düşünsenize - haftanın üç günü hastaneye gidip, saatlerce o makineye bağlı kalmak... Hayatın akışına ayak uyduramamak, sürekli yorgun hissetmek, bir fincan kahvenin keyfini bile çıkaramamak. İnsanın içini karartıyor gerçekten.
Bir Telefonla Her Şey Değişti
O gün her zamanki gibi evde oturmuş, düşünüyordu Ayşe Hanım. Belki de en dibi gördüğünü sanıyordu ki, telefon çaldı. Arayan, ona hayatını adeta yeniden hediye edecek kişiydi: yeğeni Mehmet.
"Hala, ben senin için böbreğimi vermek istiyorum" dediği anda, odadaki hava bile değişti sanki. İnsan böyle anlarda ne hissedeceğini bilemiyor işte. Bir yandan sevinç, bir yandan hüzün, bir yandan da muazzam bir minnet duygusu...
Mehmet'in kararı hiç de kolay değildi üstelik. Genç bir delikanlı, hayatının baharında - böbreğinden vazgeçmek öyle kolay bir karar değil. Ama o, "Halam benim için her şeyi yapardı, şimdi sıra bende" diye düşünmüş. İnsanın tüylerini diken diken eden cinsten bir fedakarlık bu.
Ameliyat Günü ve O Büyük Buluşma
Ameliyathane kapısında vedalaşırlarken gözlerinden süzülen yaşlar, aslında her şeyi anlatıyordu. Korku var mıydı? Elbette vardı. Ama sevginin ve umudun ağır bastığı bir korkuydu bu.
Operasyon başarıyla geçti - Mehmet'in böbreği, Ayşe Hala'sının vücudunda yepyeni bir hayata başlıyordu adeta. Doktorların deyimiyle "mükemmel uyum" sağlamıştı nakledilen organ. Sanki oraya aitmiş, yıllardır oradaymış gibi hissettiriyordu kendini.
Hayat Yeniden Başlıyor
Ameliyattan sonraki ilk haftalar... Ayşe Hanım için her gün yeni bir keşifti. Sabahları uyanıp da o eski yorgunluğu hissetmemek, kahvaltıda çayını yudumlayabilmek, belki de en önemlisi - diyaliz merkezine koşturmak zorunda olmamak.
"İlk defa tuvalete normal şekilde çıkabildiğimde ağladım" diyor gülümseyerek. Kim anlar ki bu duyguyu, ancak yaşayan bilir.
Mehmet ise iyileşme sürecinde hala'sına destek olmayı sürdürdü. Beraber yürüyüşlere çıktılar, kontrollere birlikte gittiler. Aslında bu süreç ikisini de daha da yakınlaştırdı. Öyle ya, artık aralarında kelimelerle anlatılamayacak bir bağ vardı.
Organ Bağışının Önemi
Bu hikaye aslında hepimize çok şey anlatıyor. Türkiye'de binlerce insan organ nakli için sırada bekliyor. Kimi zaman bir böbrek, kimi zaman bir karaciğer - her biri bir hayat demek.
Ayşe Hanım şimdi her fırsatta organ bağışının önemini anlatıyor. "Mehmet olmasaydı belki de ben hala o makineye bağlı yaşıyor olacaktım" diyor gözleri dolarak.
Canlı vericiden yapılan nakillerde başarı oranı oldukça yüksek. Üstelik sağlıklı bir insan tek böbrekle de normal hayatını sürdürebiliyor - tıpkı Mehmet gibi.
Bu dokunaklı hikaye, aile bağlarının gücünü ve organ bağışının ne denli hayati olduğunu bir kez daha hatırlatıyor bize. Belki de hepimizin içinde bir Mehmet vardır - sadece ortaya çıkmasını bekleyen.
