Bir yıldır gözlerden uzak, bir yıldır yürekleri sızlatıyor. Alzheimer hastası olan ve son görüldüğü günden beri kendisinden haber alınamayan kadının akıbeti, ailesini derin bir endişeye sürüklüyor. Sanki toprağa karışmış gibi, hiçbir iz yok. Ne bir ses, ne bir işaret.
Oysa o, bir zamanlar sokaklarda dolaşan, gülümseyen, belki de komşularına selam veren biriydi. Şimdi ise adeta bir sis perdesinin ardında kaybolmuş durumda. Ailesi, her sabah umutla uyanıyor, her akşam hüzünle başını yastığa koyuyor.
Son Görüldüğü An
Son kez görüldüğünde, sıradan bir gündü. Belki de alışveriş yapıyordu ya da bir arkadaşını ziyaret ediyordu. Kim bilir? Alzheimer’ın karanlık labirentlerinde kaybolduğu o an, kimsenin dikkatini çekmedi. Şimdi ise herkes, "Keşke..." diye başlayan cümleler kuruyor.
Yetkililer, aylardır yürüttükleri arama çalışmalarında bir sonuç alamadı. Sokak sokak, mahalle mahalle arandı. Hastaneler, huzurevleri, hatta terk edilmiş binalar bile kontrol edildi. Ama nafile. Sanki yer yarıldı ve onu içine aldı.
Ailenin Çığlığı
"Artık dayanamıyoruz," diyor kızı, gözyaşlarına boğularak. "Her gece rüyalarımızda onu görüyoruz, ama sabah uyandığımızda yine yok." Aile, sosyal medyadan sürekli paylaşımlar yapıyor, insanlardan yardım istiyor. Belki birinin gözüne çarpar diye, belki bir umut.
Alzheimer gibi bir hastalık, sadece hastayı değil, tüm sevdiklerini de içine çeken bir girdap. Ve bu kadının hikayesi, maalesef yalnız olmadığını gösteriyor. Kaç kişi daha böyle kaybolup gidiyor, kim bilir?
Eğer bir yerde onu gördüyseniz, lütfen sessiz kalmayın. Belki de sizin bir telefonunuz, bir aileyi yeniden hayata bağlayacak.
