Öyle anlar vardır ki, kelimeler yetmez. Bugün Filistin'de yaşananlar da tam olarak bu. İsrail güçleri, adeta bir kabus gibi çöktü Filistin topraklarına. Evler, yıllardır sıcak yuvaydı aileler için. Şimdi? Moloz yığını.
Sabahın ilk ışıkları bile kararmıştı dün. Zorla girilen evlerde çığlıklar yankılandı. "Çabuk dışarı!" emirleri, silah sesleriyle karıştı. Sanki bir savaş filmi sahnesiydi ama gerçekti. Acımasızca gerçek.
Uluslararası Sessizlik
Dünya ne yapıyor peki? Çoğunluk sus pus. BM raporları, kınama açıklamaları... Hepsi kağıt üstünde kalıyor. Oysa her yıkılan evle birlikte bir çocuğun geleceği de yıkılıyor. Belki de en acısı bu.
Bölgeden gelen son görüntüler yürek burkuyor:
- 70 yaşındaki bir dede, eşyalarını kurtarmaya çalışırken düşüp yaralandı
- Hamile bir kadın, sığındığı okulda doğum yapmak zorunda kaldı
- Çocukların okul çantaları, enkaz altında kaldı
İsrail yetkilileri ise "güvenlik operasyonu" diyor bu vahşete. Güvenlik mi dediniz? Bir halkın topraklarından koparılması, evlerinin yıkılması nasıl güvenlik oluyor anlamak mümkün değil.
Bölgeden Sessiz Çığlık
Filistinlilerin çoğu artık protesto bile etmiyor. Yorgunlar. Bitkinler. Yıllardır süren bu çile, adeta normalleşmiş durumda onlar için. Oysa normal olan ne? Hiçbir şey.
Bir baba anlatıyor: "Çocuklarım bana soruyor: 'Baba, neden bizim evimiz yok?' Ne diyeceğimi bilemiyorum." İşte işgalin gerçek yüzü bu. Sadece toprak gaspı değil, bir halkın gelecek umutlarının da gaspı.
