Biliyor musunuz, bazen öyle anlar oluyor ki dünya sanki durmuş gibi hissediyorsunuz. Gazze'de yaşananlar tam da böyle bir hissiyat yaratıyor insanın içinde. Uluslararası camianın sessizliği öyle derin ki, çöl sıcaklarından daha bunaltıcı hale gelmiş.
Bölge sakinleriyle yapılan görüşmelerde ortak bir tema var: kendilerini unutulmuş hissediyorlar. Sanki dünya dönmeyi bırakmış da kimse fark etmemiş gibi. Bir kadın, 'Biz buradayız, nefes alıyoruz, yaşıyoruz ama kimse görmüyor' diyor gözleri dolu dolu.
Uluslararası Toplumun Sessizliği
Aslında bakarsanız durum hiç de iç açıcı değil. Devletler arası ilişkilerdeki gerginlikler ve siyasi hesaplar, insani yardımların önüne geçmiş durumda. Yardım kuruluşlarının çabaları ise adeta bir damla denizde kayboluyor.
Yerel aktivistlerin anlattıkları ise yürek burkuyor. 'Her gün uyandığımızda aynı soru: Bugün kim bizi hatırlayacak?' diye düşünüyorlarmış. Bu kadar basit ama bir o kadar da derin bir sorgulama.
Psikolojik Etkiler Derinleşiyor
Uzun süreli izolasyon ve belirsizlik, toplum psikolojisini derinden etkilemiş durumda. Çocuklar artık 'normal' bir hayatın ne olduğunu hatırlamakta zorlanıyorlar. Büyükler ise gelecek kaygısıyla her sabah uyanıyor.
Bir öğretmenin dediği gibi: 'Bizim en büyük mücadelemiz umudu kaybetmemek. Öğrencilerime her gün dünyanın onları unutmadığını anlatmaya çalışıyorum ama inanın, bazen kendim bile inanmakta zorlanıyorum.'
Durum gerçekten vahim. Temel ihtiyaç malzemelerine erişimde yaşanan sıkıntılar, sağlık hizmetlerinin yetersizliği ve eğitim imkanlarının kısıtlılığı hayatı her geçen gün daha da zorlaştırıyor.
Peki ne yapılmalı? Belki de ilk adım, unutmadığımızı göstermek. Seslerini duyurmak. Çünkü biliyoruz ki bazen bir ses, bir umut ışığından daha güçlü olabiliyor.
