Bazen insanlar öyle şeyler yapar ki, gerçekten 'Vay canına!' dedirtir. İşte tam da böyle bir haberle karşınızdayız. Bir çift, üzerine titredikleri evlerini ve tüm mal varlıklarını hayır kurumuna bağışladı. Evet, yanlış duymadınız – her şeylerini!
Düşünsenize, yıllarca emek verip biriktirdiğiniz her şeyi bir kalemde feda etmek... Bu kararın arkasında yatan hikaye ise hem duygusal hem de bir o kadar etkileyici.
Bir anda değil, yılların birikimi
Aslında bu karar bir gecede alınmış bir şey değilmiş. Çift, uzun yıllardır yardımseverlik faaliyetlerine destek veriyormuş. 'İnsanlara yardım etmek bize huzur veriyor' diyorlar. Ancak bu seferki, gerçekten 'son nokta' olmuş.
Komşularından birinin anlattığına göre, bu ikili her zaman mütevazi bir hayat sürmüş. 'Arabaları bile 10 yıllık' diye ekliyor gülümseyerek. Peki ne oldu da böyle radikal bir karar aldılar?
Bir çocuğun gözündeki ışık
Meğer geçen yıl bir yardım organizasyonunda gönüllü çalışırken, küçük bir kız çocuğunun sevinci onları derinden etkilemiş. 'O minicik yüzdeki mutluluğu görmek, her şeye değer' diye anlatıyorlar gözleri dolarak.
Bu olaydan sonra kafa kafaya verip 'Daha fazlasını yapabilir miyiz?' diye düşünmeye başlamışlar. Ve işte o düşünce, bugünkü bu cesur adıma dönüşmüş.
Nasıl bir tepki aldılar?
Tabii çevrelerindekiler ilk başta şok olmuş. 'Deli misiniz?' diye soranlar bile çıkmış. Ama onlar kararlıymış: 'Biz mutluluğu başka yerde arıyoruz' diyerek herkesi susturmuşlar.
Hayır kurumunun başkanı ise 'Böyle bir cömertlikle çok nadir karşılaşıyoruz' diye konuşuyor. Bağışın, yüzlerce ihtiyaç sahibine umut olacağını söylüyor.
Peki ya şimdi nerede yaşıyorlar? Meğer küçük bir kiralık daireye taşınmışlar. 'İhtiyacımız olandan fazlası bize yük' diyorlar. İşte bu bakış açısı, gerçekten takdire şayan!
Topluma çağrı
Çift, herkese sesleniyor: 'Biz sadece bir örnek olduk. Küçük de olsa herkes elinden geleni yapabilir.' Haklılar değil mi? Belki hepimiz bu hikayeden bir ders çıkarabiliriz.
Son olarak şunu ekliyorlar: 'Mal mülk geçici, ama iyiliğin izi kalıcı.' Ne dersiniz, bu söz üzerine biraz düşünmeye değer mi?
