Tamam, itiraf zamanı. O yeşil sahada tek başına parlayan bir yıldız olmadığımı biliyorum. Aslında, bu iş biraz takım oyunuyla ilgili, değil mi?
Geçen hafta sonu oynanan maçta -evet, o unutulmaz an- top ayağıma geldiğinde hissettiklerimi tarif etmem imkansız. Sanki zaman yavaşlamıştı. Kalecinin gözlerindeki o tedirgin ifadeyi hatırlıyorum, sonra... Oh, o şut! Filelerle buluştuğu an stad adeta yerinden oynadı.
Takım Arkadaşları Olmadan Asla
İnsanlar sürekli o gölden bahsediyor ama kimse pası atan arkadaşımın katkısından söz etmiyor. Bana sorarsanız, asıl kahraman o. O olmasaydı, o pozisyon hiç oluşmayacaktı. Futbol böyle bir şey işte - bireysel yetenekler elbette önemli ama sonuçta bir ekip sporu.
Şu anki formum hakkında konuşacak olursak... Sanırım kendimi iyi hissediyorum. Ama bu, her şeyin mükemmel gittiği anlamına gelmiyor. Antrenmanlarda hala yapmam gereken çok şey var. Koşular, paslar, şutlar - hepsi üzerinde çalışıyorum.
Milli Takım Heyecanı
Milli formayı giymek? Ah, o bambaşka bir duygu. Taraftarların sevgisi inanılmaz - bazen bunu hak ettiğimi düşünüp düşünmediğimi sorguluyorum. Ama sonra kendime diyorum ki: 'Kenan, bu senin hayalindi ve bunun için çalıştın.'
İtalya'da oynamak gerçekten farklı bir tecrübe. Buradaki futbol kültürü inanılmaz derecede zengin. Juventus gibi köklü bir kulüpte forma giymek benim için büyük bir onur. Bazen uyanıp 'Bu gerçek mi?' diye kendime sorduğum oluyor.
Gelecek planlarına gelince... Biliyorsunuz, bu tür konularda konuşmayı pek sevmem. Şu an için odak noktam elimden gelenin en iyisini yapmak ve takımıma katkı sağlamak. Gerisi zaten kendiliğinden gelecektir.
Son sözüm şu olacak: Futbol bireysel bir show değil. Arkadaşlarım, teknik ekip ve taraftarlar olmazsa, o gollerin hiçbiri anlam ifade etmez. Belki de bu yüzden her gol sevincimde ilk işim takım arkadaşlarıma koşmak oluyor.
