Stat son düdüğünü çaldığında yüzündeki ifade her şeyi anlatıyordu aslında. O bildiğimiz, her haliyle 'özel' teknik adam. Ellerini ceketinin cebine sokmuş, sahayı süzüyordu. İşte o an, mikrofonların kendisine doğru yöneldiğini görünce hafifçe gülümsedi. Hazırdı.
"Bugün sahadaydık, değil mi?" diye başladı konuşmaya. "Sahada olmak... Bazen kazanırsın, bazen kaybedersin. Ama asıl önemli olan nasıl oynadığın."
Ve devam etti: "İnanılmaz derecede hakimdik oyuna. Top onlardayken bile biz kontrolü elimizde tutuyorduk. Ama... Evet, bir 'ama' var. Bu kadar çok pozisyon bulup da gole çevirememek... Bu beni deli ediyor."
Mourinho'nun ses tonu giderek yükseldi: "5-6 gol atabilirdik rahatlıkla! Belki daha fazla! Kaleci iyi oynadı, tamam. Şansımız yaver gitmedi, evet. Ama bu kadar net pozisyonda daha iyi olmalıyız. Daha acımasız, daha keskin."
Bir an duraksadı, sanki içinden bir şeyler sayıyor gibiydi. Sonra ekledi: "Takım oyun olarak iyiydik. Savunma, orta saha... Hepsi birbiriyle uyum içindeydi. Ama son vuruş... O final dokunuş... İşte orada eksiğiz."
Mikrofonu uzatan muhabire döndü: "Bak, futbol böyle bir şey. Bazen her şeyi doğru yaparsın ama skor sana gülmez. Önemli olan bu tür maçlarda bile takımın ruhunu kaybetmemesi. Bizimkiler kaybetmedi."
Son sözleri ise gelecek maçlara dair ipucu verir nitelikteydi: "Antrenmanda çalışacağız. Daha çok, daha sıkı çalışacağız. Çünkü biliyorum ki bu takım daha iyisini yapabilir. İnanıyorum onlara."
Ve o meşhur Mourinho bakışıyla son noktayı koydu: "Sonuç? Evet, önemli. Ama oyun daha önemli. Bugün oyunumuz iyiydi. Skor... Skor bir dahaki sefere lehimize olacak."
