İnsan dediğin bazen öyle kararlar alır ki, kendisi bile şaşırır. Barış'ın hikayesi de tam olarak böyle başladı. Bir gün, sıradan bir pazartesi sabahı uyandı ve "Artık yeter" dedi. Ama ne için? İşte bunu kendisi de bilmiyor.
Üç yıl. Tamı tamına bin doksan beş gün. Bu süre boyunca dış kapısının tokmağına elini sürmemişti. Pencerelerden bakmakla yetinmiş, market alışverişlerini internetten yapmış, hayatını dört duvar arasında sürdürmüştü.
Komşular "Hayalet Kiracı" Sanmıştı
Apartman sakinleri onu neredeyse unutmuştu. Kimi "Taşındı galiba" diyordu, kimi "Hayalet kiracı" sanıyordu. Oysa Barış, sadece birkaç metre ötede, sessiz sedasız yaşıyordu. "Kapıyı açıp çıkmak için hiçbir sebep bulamıyordum" diye anlatıyor o günleri. "Sanki görünmez bir duvar vardı önümde."
Peki ne oldu da üç yılın sonunda o kapıyı açtı? İşte en ilginç kısım bu: Hiçbir şey. Evet, yanlış duymadınız. Özel bir sebep yoktu. Bir sabah uyandı, kahvesini yudumlarken "Bugün dışarı çıkacağım" dedi. Ve çıktı.
"Mantıklı Bir Açıklaması Yok"
Barış'ın anlattıkları gerçekten şaşırtıcı: "İnsanlar bana deli gözüyle bakıyor ama bu kararın ardında travmatik bir olay falan yok. Ne sevgilimden ayrıldım, ne işimi kaybettim, ne de başka bir şey oldu. Sadece... öyle istedim."
Psikologlar bu tür durumları nasıl yorumluyor peki? Uzmanlar, "sosyal çekilme" olarak adlandırılan bu durumun aslında sanıldığından daha yaygın olduğunu söylüyor. Modern hayatın getirdiği yalnızlaşma, insanları bazen böyle radikal kararlar almaya itebiliyor.
Dışarı Çıktığı Anda Hissettikleri
O anı hala net hatırlıyor: "Kapıyı açtığımda güneş yüzüme vurdu. Havayı ciğerlerime çektim. Sanki yeniden doğuyordum. Ama aynı zamanda çok tuhaf hissettim - dünya aynı dünyaydı ama ben değişmiştim."
Peki şimdi nasıl? "Hayatıma normal devam ediyorum" diyor Barış. "Ama o üç yıl bana çok şey öğretti. İnsanın bazen durup kendini dinlemesi gerekiyor. Ben bunu biraz abartmış olabilirim tabii!"
Bu hikaye bize şunu gösteriyor: İnsan psikolojisi hala çözülmeyi bekleyen bir bilmece. Kimi zaman en sıradan kararların ardında bile derin anlamlar yatabiliyor. Ya da hiç yatmayabiliyor - tıpkı Barış'ın hikayesinde olduğu gibi.
