Edirne'nin daracık sokaklarında, asırlık çınarların gölgesinde saklı bir hikaye var. Ayşe Teyze'ninki... Tam 72 yıllık ömrüne sığdırdığı acılar, sevinçler ve her şeyden öte, dimdik ayakta durma azmi.
Hayat ona hiç acımadı aslında. Önce eşini, sonra da tek evladını kaybetmiş. Ama o, 'Hayat devam ediyor' demiş içinden. Çünkü ona emanet edilmiş üç küçük yürek vardı: torunları.
Bir Nine, Üç Torun ve Hayatın Gerçek Anlamı
Şimdi soruyorum size: Kaçımız 72 yaşında hayata yeniden başlayabiliriz? Ayşe Teyze tam olarak bunu yaptı. Torunlarına sadece bakan bir nine değil, onlara hayatı öğreten bir rehber oldu.
'Sabah erkenden kalkarız' diyor gözleri parlayarak, 'Kahvaltıyı birlikte yaparız. Sonra okul hazırlığı... Kitaplar, defterler, ödevler. Bazen yoruluyorum tabii ama onların başarısını görmek her şeye değer.'
Zorluklar Karşısında Dimdik Durmak
Maddi sıkıntılar? Evet, var. Sosyal yardımlar? Onlar da yetmiyor bazen. Ama Ayşe Teyze'nin bir sırrı var: Torunlarının ona verdiği güç. 'Onlar benim her şeyim' diyor, 'Bakışları bile bana yetiyor.'
Komşuları da bu mücadeleyi görüyor tabii. 'Ayşe Teyze bizim mahallenin kahramanı' diye anlatıyor bir komşusu, 'Hem anne hem baba hem de nine oldu. Onun azmi hepimize örnek.'
Sevginin ve Sabrın Zaferi
Belki de modern hayatın unuttuğu bir şey bu: Aile bağlarının gücü. Ayşe Teyze ve torunları bunun canlı kanıtı. Birlikte yemek yapıyorlar, ders çalışıyorlar, hatta bazen sadece oturup sohbet ediyorlar.
'Büyüklerimiz boşuna dememiş' diye düşünüyorum da, 'Ağaç yaşken eğilir.' Bu nine torunlarını öyle güzel yetiştiriyor ki, gelecekte çok iyi yerlere geleceklerine adım gibi eminim.
Edirne'de yaşanan bu sıcak hikaye, aslında Türkiye'nin dört bir yanında benzerleri yaşanan bir gerçeğin yansıması. Aile bağlarımız ne kadar güçlüyse, hayatın zorluklarına o kadar göğüs gerebiliyoruz.
Ayşe Teyze'nin torunlarına söylediği gibi: 'Hayat bazen zorlu olabilir, ama birlikte olduktan sonra her şeyin üstesinden geliriz.'
