İstanbul'un puslu bir öğle sonrasında, objektifler beklenmedik bir ismi yakaladı. Hayal Köseoğlu. Babasını kaybetmenin ağır yükünü taşıyan, gözlerinde o derin hüznü gizleyemeyen bir kadın. Sanki dünyanın tüm renkleri solmuştu onun için o an.
Kim derdi ki o neşeli, ekranların sevilen yüzü böylesine bir sınavla karşılaşacak? İnsan hayatının en acımasız gerçeklerinden biri değil mi zaten? Hiç beklenmedik anlarda gelip kapınızı çalıveriyor. Hazır olmak diye bir şey yok—kelimeler kifayetsiz kalıyor.
“Böyle şeylere hazırlanmanın bir yolu yok,” diyor içtenlikle. Sesinde bir titreme, belki de kabulün ilk adımları. Kaybın evrenselliği ile kişisel acısı arasında sıkışıp kalmış gibi. Ne söylense az—ne söylense fazla.
O anlar, o günler… İnsanı tarif edilemez bir boşluğa sürüklüyor. Ama Hayal, tüm bu zorlu süreçte dimdik ayakta durmaya çalışıyor. Belki de babasından öğrendiği bir dirençle. Sevenlerinin ve ailesinin desteği ise bu zorlu yolda en büyük dayanağı olmuş.
Hayat devam ediyor, evet. Acılar dinmiyor belki ama yavaş yavaş kabuk bağlıyor. Ve insan, o derin yaranın üzerinde yeniden yürümeyi öğreniyor. Belki de Hayal Köseoğlu'nun şu anki hali tam olarak bunu anlatıyor: Yeniden doğuşun ilk adımları.
