İtiraf zamanı: Ben, o bildiğiniz rutin insanlarındandım. Her sabah aynı kahve, aynı trafik, aynı ofis koltuğu. Ta ki bir gün, farkında olmadan içime doğan o küçük, ama bir o kadar da isyankar sesi dinleyene kadar. "Yeter," diyordu. "Artık yeter."
Bu, klişe bir 'yeni sayfa' hikayesi değil. Daha çok, sıradanın içine sızan bir devrimdi. Ne büyük bir istifa ne de dramatik bir kaçış. Sadece... küçük şeyleri değiştirmeye karar verdim. İlk adım? Belki de en zoru: Kendime karşı dürüst olmak.
Küçük Adımlar, Devasa Sonuçlar
İşe, o zehir gibi sızan 'hayır' diyememe alışkanlığımdan başladım. Her 'evet' bir başkasının hayatını kolaylaştırırken, benimkini tüketiyordu farkında olmadan. Bir 'hayır'ın ne kadar özgürleştirici olabileceğini kim bilebilirdi ki? İnanın, siz de deneyin. Sınır koymak, özgürlüğün ta kendisiymiş meğer.
Sonra, o bitmek bilmeyen dijital gürültüyü kısmak geldi. Ekranlara bakarak geçirdiğim o saatler, bana ne kattı ki? Yerine, sessizliğin sesini dinlemeyi koyduğumda, içimdeki o karmaşık labirentin kapıları bir bir açılmaya başladı. Kim derdi ki, hiçlik bu kadar dolu olabilir?
İçsel Keşfin Getirdiği Zenginlik
Ve işte o mucize: Dışarıda aradığım huzur, meğer hep içimdeymiş. Ona ulaşmanın yolu ise, dünyanın gürültüsünü bir anlığına susturabilmekten geçiyormuş. Kendi değerimi, başkalarının bana biçtiği fiyattan değil, içimde hissettiğim o tarifsiz tatmin duygusundan almaya başladığımda, her şey anlamını yitirdi. Para, statü, onay... Hepsi solgun birer gölgeye dönüştü.
Bu yolculuk bana şunu öğretti: Asıl zenginlik, banka hesabında değil, ruhun derinliklerinde bir yerlerde saklı. Ona ulaşmanın anahtarı ise cesaret. Kendin olma cesareti. Değişme cesareti. Ve belki de en önemlisi, olduğun gibi sevilmeme riskini göze alma cesareti.
Bugün, dünkü halime baktığımda neredeyse tanımıyorum. Değişim korkutucu, evet. Ama hiç değişmemek, korkunç olanın ta kendisi. Siz de içinizdeki o değişim çığlığını duyuyor musunuz? Belki de onu dinleme vakti gelmiştir.
