Sonunda oldu! Buca'da süregiden ve herkesin nefesini tutarak takip ettiği o meşakkatli eylem nihayete erdi. Dokuz uzun gün... İnsanın içini acıtan, bir o kadar da direncin sembolü haline gelen bir mücadelenin ardından beklenen haber geldi.
Evet, belediye ile çalışanların temsilcileri masaya oturmayı başardı ve ortak bir paydada buluştu. Kimileri için bu, sadece bir anlaşmadan ibaret olabilir. Ancak orada olanlar, o dokuz günü yaşayanlar için durum çok daha farklı. Adeta bir insanlık dersiydi diyebiliriz.
Peki Neler Oldu da Bu Anlaşma Sağlandı?
Gergin geçen görüşmelerde taraflar, nihayet uzlaşma yolunu seçti. Sendika temsilcileri, işçilerin haklarını sonuna kadar savundu. Belediye yetkilileri ise –şimdilik– çözüm odaklı bir yaklaşım sergiledi. Sonuç? Her iki tarafı da memnun edecek bir mutabakat metni.
Anlaşmanın detaylarına gelirsek; ücretlerde iyileştirme, çalışma koşullarının düzenlenmesi ve sosyal haklara ilişkin düzenlemeler öne çıkıyor. İnsan ister istemez düşünmeden edemiyor: Neden bu uzlaşı için dokuz gün beklemek zorunda kaldık?
Eylem süresince işçiler, oldukça zorlu şartlara göğüs gerdi. Hava koşulları, yorgunluk, belirsizlik... Tüm bunlara rağmen pes etmediler. Bu, aslında Türkiye’deki emek mücadelesinin ne denli güçlü olduğunun da bir göstergesi. İnanın, görmezden gelmek mümkün değil.
Peki Ya Sonrası?
Anlaşmanın hayata geçirilmesi, aslında esas önemli olan kısım. Taraflar bu konuda iyi niyetli olduklarını belirtse de, uygulama sürecini hep birlikte izleyeceğiz. Umarım, verilen sözler tutulur ve benzer bir durum bir daha yaşanmaz.
Ortalık yatışmış olsa da, akıllarda bazı soru işaretleri kalmadı değil. Mesela, bir daha böyle bir krizle karşılaşmamak için neler yapılabilir? Toplu sözleşme süreçleri daha etkin kılınabilir mi? Bunlar, cevap bekleyen önemli sorular.
Son tahlilde, Buca’da yaşananlar sadece bir iş anlaşmazlığı değil; aynı zamanda dayanışmanın, sabrın ve mücadelenin ne derece değerli olduğunu hatırlatan bir süreçti. Umarım bu deneyim, benzer durumdaki diğer işçilere de ilham olur.
