Güneş, yaprakların arasından süzülürken, adeta doğanın kalbi bir kez daha attı. Yıllarca ormanların sessiz bekçisi olan o isimsiz kahraman, bugün son yolculuğuna çıktı. Binlerce kişi, onun için bir araya geldi — kimisi elinde fidan, kimisi gözünde yaş...
Her şey, küçük bir kasabada başlamıştı aslında. Çocukluğundan beri ağaçlarla konuştuğunu söylerdi — belki de onlar gerçekten cevap veriyordu kim bilir? Yıllar içinde yüzlerce hektar alanı yok olmaktan kurtaran bu adam, şimdi kurtardığı ağaçların gölgesinde huzura kavuştu.
Bir Ömrün Hikayesi: Toprakla Barışık Bir Yaşam
Komşuları anlatıyor: "Sabahın ilk ışıklarıyla kalkar, ormana koşardı. 'Ağaçlar beni çağırıyor' derdi. Biz gülerdik ama o haklıymış meğer..."
Yetkililerin bile saygı duyduğu bu mütevazi insan, son nefesine kadar mücadele etti. Geçen ayki yangında, kendi evinden önce sincap yuvasını kurtarmaya çalışırken hastalanmıştı. İronik değil mi? Hayatını adadığı ormanlar, ona son darbeyi vurdu.
Binlerce Fidanla Son Selam
Tören alanına gelenler, ceketlerinin cebinden çıkardıkları tohumları mezara bıraktı. Belediye başkanının dediği gibi: "O artık toprağa değil, bizim hatıralarımıza gömüldü."
- 7 farklı ilden gelen gönüllüler
- Kurtardığı 5 endemik türün temsili dikimi
- Çocukların yazdığı mektupların yakılması
Ve o an... Herkesin nefesini tuttuğu o dokunaklı an: En sevdiği meşe ağacının dallarından düşen yapraklar, tabutun üzerinde dans etmeye başladı. Sanki doğa, son şarkısını söylüyordu.
Mirası Yeşerecek
Ailesi, onun adına bir vakıf kuracaklarını açıkladı. "Artık her yeni filiz, onun bize gülümsemesi olacak" diyorlar. Belki de ölüm, sevgisizliktir aslında — o ise ağaçlarla dolu bir cennete uçtu...
