Bazen bir şiir, yazıldığı dönemin çok ötesine geçer ve nesiller boyunca insanların yüreğine dokunmayı sürdürür. Turgut Uyar'ın 'Göğe Bakma Durağı' tam da böyle bir eser - öyle ki, ilk okuduğunuzda içinizde bir yerlerin sızladığını hissedersiniz.
Aslında bu şiirin ortaya çıkış hikayesi oldukça dokunaklı. Uyar, 1960'lı yıllarda Ankara'da yaşarken, şehrin o gri ve kasvetli havasından bunalmış bir haldeymiş. Bir gün, kaldırımda yürürken gökyüzüne bakmak için durduğu bir an, bu unutulmaz dizeler zihninde belirmiş. Kimi edebiyat eleştirmenleri, bu duraklamanın Uyar'ın içsel yolculuğunda bir dönüm noktası olduğunu söyler.
Şiirin Kalbinde Yatan Duygular
'İnsan bazan nasıl olsa gideceğim diye Gitmek istemiyor' dizesi, okuyan herkeste farklı bir yankı uyandırıyor. Sanki Uyar, modern insanın o ikircikli ruh halini kelimelere dökmüş. Gitmek ile kalmak arasındaki o büyük ikilemi...
Şiirin belki de en çarpıcı yanı, her okunduğunda yeni anlamlar katmanları sunması. Gençken başka, olgunlaştıkça bambaşka şeyler hissediyorsunuz. İnsanın içsel yolculuğuna dair o kadar derin şeyler söylüyor ki - bana kalırsa bu şiirin büyüsü asla tükenmeyecek.
Zamana Meydan Okuyan Dizeler
Uyar'ın o eşsiz imgeleri ve metaforları, İkinci Yeni akımının en güzel örneklerinden. Şiirdeki o 'duraklama' teması, aslında hepimizin hayatında yaşadığı o anlara işaret ediyor. Düşünsenize, hayat koşturmacasında bazen durup soluklanmak, etrafa bakmak, kendimizi ve hayatı sorgulamak...
Belki de bu yüzden 'Göğe Bakma Durağı' hâlâ bu kadar seviliyor. Çünkü Uyar, insan ruhunun evrensel dilini bulmuş. O dizelerde kendinizi buluyorsunuz, kayboluyorsunuz, sonra yeniden buluyorsunuz.
Şiirin günümüzde hâlâ popüler olmasının sırrı belki de bu: zamansız bir insanlık durumunu anlatıyor. Kim içinde biraz hüzün, biraz umut, biraz da o 'gitmek ile kalmak' arasındaki büyük gerilimi hissetmiyor ki?
