O gece sahne ışıkları her zamankinden farklı yanıyordu sanki. Edis, mikrofonu eline aldığında salondaki herkes nefesini tutmuştu. Ama o an, şarkı söylemekten çok daha önemli bir şey yapacaktı.
"Biliyor musunuz," diye başladı cümlesine, sesi hafif titreyerek. "Bu sahneye her çıkışımda içimde bir fırtına kopuyor."
Yıllardır Sakladığı Gerçek
İtirafı, hayranlarını şaşkına çevirdi doğrusu. Kimi gözlerini silerken, kimi şaşkın şaşkın etrafına bakınıyordu. Edis, yıllardır panik atakla mücadele ettiğini anlatıyordu. Evet, yanlış duymadınız - o enerjik sahne performanslarının ardında, gözlerden uzak bir mücadele varmış.
"Sahnede gördüğünüz o 'her şey kontrolümde' imajı bazen bir maskeden ibaret," diye devam etti. "Kalp atışlarımın hızlandığı, nefes alamadığım anlar oluyor. Ama bunu saklamaktan vazgeçtim."
Hayranlarıyla Dertleştiği O Anlar
Konserin ortasında, tam da en sevilen şarkılarını söyleyecekken durdu. Sandalyeye oturdu ve sanki en yakın arkadaşlarıyla sohbet eder gibi konuşmaya başladı. İşte o samimi diyaloglar, herkesi duygulandırdı.
- "Doktorlar bana 'bu işi bırak' dediler," diye anlattı. "Ama müzik benim hayatım. Nasıl bırakabilirdim ki?"
- "En kötü anım? Bir konser öncesi hastane koridorlarında koşturuyordum. Sonra sahneye çıkıp 'her şey yolunda' numarası yaptım."
- "Artık korkmuyorum. Çünkü bunun bir hastalık olduğunu, utanılacak bir şey olmadığını anladım."
Sahneden inerken, hayranlarının gözlerindeki o samimi desteği görünce - işte o an her şeyin değdiğini söylüyor. Belki de en büyük ilacı, bu açık yüreklilik olmuştu.
Peki Ya Şimdi?
Bu itiraftan sonra hayatı değişmiş mi? "Evet," diyor Edis, "artık daha hafifim." Tedavisine devam ediyor, spor yapıyor ve - en önemlisi - kendini olduğu gibi kabul etmeyi öğrenmiş.
O gece sahneden inerken, sadece bir şarkıcı değil, aynı zamanda birçok insana ilham veren biri olarak ayrıldı. Çünkü bazen en büyük cesaret, en derin korkularını itiraf edebilmekte yatıyor.
