O gün herkesin beklediği bir sahne vardı aslında. Geleneksel olarak, bir eşin cenazesinde gözyaşları sel olup akmalıydı değil mi? Ama Meral Hanım tam tersini yaptı - ve bu herkesi afallattı resmen.
Kocası vefat ettiğinde, Meral Hanım'ın sergilediği o sıra dışı sakinlik, adeta bir toplum deneyi gibiydi. İnsanlar fısıldaşıyor, "Hiç mi ağlamayacak?" diye şaşkınlıkla bakıyorlardı birbirlerine. Oysa kimse onun içinden geçenleri bilmiyordu.
"Ağlamak İçin Daha Çok Erken"
Meral Hanım'ın yakınlarına söylediği o söz her şeyi değiştirdi: "Ağlamak için daha vakit var." Sanki bir şey biliyordu da bizim haberimiz yoktu. Bu nasıl bir ruh haliydi böyle?
Sonradan ortaya çıktı ki, Meral Hanım aslında tam 15 yıldır hasta eşine bakıyormuş. Evet, tam on beş uzun yıl. Ve bu süreçte tüm gözyaşlarını çoktan dökmüş, acısını içinde yaşamış. Cenaze günü geldiğindeyse, artık ağlayacak hali kalmamıştı.
Sosyal Medyada Fırtına Koptu
Olay sosyal medyaya düşer düşmez, insanlar ikiye bölündü. Kimi "Bu kadar soğuk olamaz!" diye eleştirirken, kimi de "Herkesin yası kendine" diyerek Meral Hanım'ı savundu. Tartışma kısa sürede alevlendi doğrusu.
Peki ya sizce? Bir insan sevdiğinin cenazesinde neden ağlamaz? Belki de asıl sorulması gereken bu: Toplum olarak başkalarının acılarını nasıl yaşayacaklarına dair kalıplarımız mı var?
Meral Hanım'ın hikayesi bize şunu gösterdi: Herkesin acıyı yaşama biçimi farklı. Kimi feryat eder, kimi sessizce içine gömer. Kimi de -tıpkı Meral Hanım gibi- yıllar önce bitirmiştir belki de ağlamayı.
Bu olay, toplum olarak bir kez daha düşünmemizi sağladı. Başkalarının duygularını yargılamadan önce, onların hikayesini gerçekten biliyor muyuz acaba?
