Gözyaşlarına boğulan bir yürek, anılarla dolu bir gün... Safiye Soymanoğlu, hayat arkadaşı Harun Akaröz'ü kaybetmenin derin acısını bir kez daha hissetti. Vefatının birinci yılında onu andığı o anlar, kelimelerle anlatılamayacak kadar dokunaklıydı.
"Yüzüm gülüyor ama içim yanıyor" diyen Soymanoğlu, aslında hepimizin bildiği o çelişkiyi en yalın haliyle ifade etti. Dışarıdan bakıldığında hayat devam ediyor gibi görünse de, içeride kopan fırtınaları kim bilebilir ki?
Bir Yıl Geçti Ama Acı Taze
Tam bir yıl oldu Harun Akaröz'ü kaybedeli. Safiye Hanım için bu süre ne bir şeyi unutturdu ne de acıyı hafifletti. Aksine, belki de her geçen gün biraz daha derinleşti o boşluk hissi.
Anma töreninde gözyaşlarına hakim olamayan Soymanoğlu, "Onu her gün daha çok özlüyorum" diyerek aslında sevginin zamana meydan okuyan gücünü hatırlattı hepimize. Ölüm ayrılık mıydı gerçekten, yoksa sevgiyi farklı bir boyuta taşımak mı?
Sevenlerinden Destek Görmek İyileştiriyor
Bu zorlu süreçte Safiye Hanım'ın yanında olan dostları ve sevenleri, onun için büyük bir destek oldu. "Yalnız değilim" hissi, belki de bu acıyla baş etmenin en önemli anahtarıydı.
Anma gününde bir araya gelen yakınları, Harun Bey'in anısına saygı duruşunda bulundular. O anlarda akan her damla gözyaşı, aslında sevginin ne kadar güçlü olduğunun bir kanıtıydı adeta.
Zamanın yaraları iyileştirdiği söylenir ama bazı yaralar var ki, iyileşmek yerine insanın bir parçası haline geliyor. Safiye Soymanoğlu'nun yaşadığı da tam olarak buydu belki de...
