Gözyaşlarına boğulan bir anne yüreği... Safiye Soymanoğlu, belki de hayatının en zor anlarından birini yaşadı. Oğlu Harun'un adını yaşatmak için yaptırdığı hayratın açılışında, içindeki yangını saklamaya çalışırken, herkes onun bu acısını hissetti.
'Dışım gülüyor ama içim yanıyor' diyen Soymanoğlu, o anları şöyle anlattı: "Harun'umun adını bir hayırla yaşatmak istedim. Ama inanın, her taşında onun yokluğunu hissettim." Kelimeler dökülürken, sesi titriyordu adeta.
Bir Annenin İç Yangını
Kim bilir kaç gece uykusuz kaldı Safiye Hanım? Belki de her sabah, 'bugün Harun'umun hayratını açacağım' diye kendini motive etti. Ama o gün geldiğinde, taş duvarların arasında kaybolmuş gibi hissetti kendini.
Merdivenleri çıkarken -her basamak bir anıydı sanki- ağır adımlarla ilerledi. İçeride bekleyen kalabalık, onun bu iç çekişlerini anlamış mıydı acaba? Belki de herkes kendi kayıplarını düşünüyordu o sırada.
Hayratın Detayları
- Tam 3 katlı modern bir eğitim merkezi
- Harun'un en sevdiği mavi tonlarıyla dekore edilmiş
- Her köşesinde onun fotoğrafları ve hatıraları
- 100'den fazla öğrenciye ücretsiz eğitim imkanı
Dedik ya, dışarıdan bakınca gülümsüyordu Safiye Hanım. Ama gözlerinin içi -o derin bakışlar- bambaşka bir hikaye anlatıyordu. "Burası artık Harun'umun evi" derken, sanki zaman durmuştu.
Konuşmasının ortasında bir an duraksadı. Belki de Harun'un kahkahasını duymak istedi o an. Ya da sadece 'Anne' diye seslendiğini... Kim bilebilir?
Açılış kurdelasını keserken eli titredi. Makasın metal soğukluğu, yüreğindeki sıcak acıyı daha da belirginleştirmişti sanki. Arkasından gelen alkışlar ise -ironik bir şekilde- onun iç sesini bastıramadı.
Son Sözler
"Artık burada yaşayacağım" dedi Safiye Hanım. "Harun'umun ruhu bu duvarlarda dolaşacak." Belki de en zoru buydu: Bir evlat acısını, bir hayra dönüştürmek... Ve o gün orada bulunan herkes, bu acının büyüklüğünü bir kez daha anladı.
