Vatikan'da pazar günü her zamankinden farklı bir hava esiyordu. Aziz Petrus Meydanı'ndaki kalabalık, her pazar olduğu gibi Papa Francesco'yu dinlemek için toplanmıştı ama bugünkü mesaj olağanüstüydü. Mikrofona yaklaşan Papa'nın yüzündeki ifade, alışılagelmiş o sakin gülümsemeden çok daha derin bir endişeyi yansıtıyordu adeta.
İnsanlığın kanayan yaralarına parmak bastı bir kere daha. "Ukrayna, Filistin, Myanmar... Buralarda yaşananlar sadece siyasi çatışmalar değil, insanlık trajedisidir!" diye haykırdı, sesi titreyerek. Savaşın sadece toprak kaybı veya zaferle sonuçlanmadığını, geride parçalanmış aileler, travma geçirmiş çocuklar ve yok olan umutlar bıraktığını vurguladı.
Diyalog Çağrısı ve Sessiz Kalınan Anlar
Konuşmasının en çarpıcı kısmı belki de şuydu: Tarafları inatlaşmaktan vazgeçmeye ve masaya oturmaya davet etti. "Barış, zayıflık göstergesi değildir; aksine, en büyük erdem ve güç işaretidir" dedi, gözlerini kalabalığın en arka sıralarına dikerek. Sanki orada, uzaklarda bir yerde, bu sözleri duyması gereken biri varmış gibi.
Ve o an oldu... Tam "Lütfen artık silahları susturun" diyecekken, bir an sustu. Nefes aldı, başını öne eğdi. Sanki tüm dünyanın yükü omuzlarına binmişti. O birkaç saniyelik sessizlik, yüzlerce kelimeden daha güçlü bir mesaj verdi dinleyenlere. Yorgundu. İnsanlığın bu bitmek bilmeyen çatışma hırsından bıkmıştı.
Küresel Sorumluluk Vurgusu
Papa'nın çağrısı sadece savaşan taraflara değildi aslında. Hepimize sesleniyordu. "Taraf olmayanların sessizliği, şiddeti besleyen bir gürültüdür" derken, uluslararası toplumu ve bireyleri de sorumluluk almaya çağırıyordu. Ukrayna'daki kış şartlarının siviller için nasıl bir cehenneme dönüştüğünden, Ortadoğu'daki kısır döngüden mustarip insanlara kadar her detayı özenle seçilmişti.
Son sözleri ise her şeyi özetler nitelikteydi: "Barış, sadece bir hedef değil; bir yolculuktur. Bugün, hep birlikte bu yolda bir adım atalım." Meydandaki binlerce kişi, o an, bu çağrının ne kadar acil ve hayati olduğunu hissetti.
