Dört duvar arasında geçen bir hayat düşünün. Pencereden dışarıyı seyrediyorsunuz ama oraya adım atmak size imkansız geliyor. İşte Hikikomori tam olarak bu - modern dünyanın belki de en sessiz salgını.
Japonca'da 'içe çekilmek' anlamına gelen bu terim, artık sadece Uzak Doğu'ya özgü değil. Türkiye'de de giderek daha fazla gencin kapılarını dünyaya kapattığını görüyoruz. Peki nedir bu insanları evlerine hapseden?
Digital Çağın Yalnız Sakinleri
Aslında Hikikomori'yi basit bir 'içe kapanıklık' olarak tanımlamak haksızlık olur. Öyle ki, bu durumdaki bireyler aylarca, hatta yıllarca sosyal ilişkilerden tamamen kopabiliyorlar. İnternet ve sosyal medya derken, ironik bir şekilde daha da yalnızlaşıyoruz sanki.
Uzmanlara göre tetikleyiciler oldukça çeşitli:
- Mükemmeliyetçi aile baskısı - hiçbir şey yeterince iyi değilmiş hissi
- Sosyal beceri eksikliği ve iletişim korkusu
- Akran zorbalığının derin yaraları
- İşsizlik ve gelecek kaygısının ağır yükü
- Digital dünyanın sahte güvenliği
Şöyle düşünün: Sürekli 'başarılı ol' baskısı altındaki bir genç, bir süre sonra 'hiç olmamayı' tercih edebiliyor. Kaçış, en kolay çözüm gibi görünüyor belki de.
Türkiye'deki Görünmeyen Yüz
İstanbul'da yaşayan 24 yaşındaki Eren (isim değiştirilmiştir), iki yıldır neredeyse hiç dışarı çıkmamış. "Sosyal etkileşimler beni yoruyor" diyor. "Dışarı çıktığımda insanların bana baktığını, beni yargıladığını hissediyorum. Odamda kendimi güvende hissediyorum."
Psikiyatrist Dr. Mehmet Sungur, durumun ciddiyetine dikkat çekiyor: "Bu bir tembellik ya da şımarıklık değil. Gerçek bir psikolojik durum. Hastalarımız genellikle yoğun utanç ve yetersizlik duygularıyla baş ediyor."
Peki Çözüm Ne?
Uzmanların önerileri ise şöyle:
- Öncelikle yargılamadan dinlemek gerekiyor
- Küçük adımlarla sosyalleşmeye teşvik etmek
- Profesyonel psikolojik destek almak
- Teknoloji kullanımını sınırlandırmak
- Yeni hobiler ve ilgi alanları keşfetmek
Aslında mesele sadece 'dışarı çıkmak' değil. İçeride kalan ruhları yeniden dünyaya açmakla ilgili. Belki de hepimizin biraz Hikikomori olduğu bir çağda yaşıyoruz - sadece dereceler farklı.
Sonuç olarak, bu sessiz çekiliş sadece bireysel bir sorun değil. Toplum olarak hepimizin yüzleşmesi gereken bir gerçek. Çünkü her kapalı kapının ardında, açılmayı bekleyen bir hayat var.
